De prachtige vrouw in het zwart

Ik miste haar al bij de bezoekjes aan mijn moeder. Mijn moeder sprak er zelf met geen woord over. Ik nam me voor het even na te vragen bij de verzorgenden op de afdeling of er misschien iets aan de hand was met Joyce, oftewel de prachtige vrouw in het zwart. 

Ik zie haar nog binnenkomen, ze was van de 'overkant' zo noemen we de afdeling die met een sluis verbonden is aan die van mijn moeder haar afdeling. Nieuwsgierig kwam ze kijken wie de nieuwe bewoonster was die dag haar intrek had genomen in het verzorgingshuis. Ik vond haar direct sympathiek, een prachtige lach en lieve ogen. Blij was ik dat er iemand even aandacht aan mijn moeder gaf, die nerveus in de rondte aan het kijken was in haar nieuwe appartement. 

Zo kwam ik Joyce verschillende keren tegen tijdens bezoekers aan mijn moeder en altijd riep ze wat ben je prachtig, lief en wees blij met wat je hebt. Ook nodigde ze mij een keer uit op haar kamer. Een moderne kamer ook met veel zwart elementen zoals ik me kan herinneren en een kast vol excentrieke mooie zwarte kleding, haar lievelingskleur begreep ik. 

Ze wees me op een uitvergrote foto aan de wand.'Dat was ik toen ik nog jong was' riep ze enthousiast. Een stunning beauty zag ik aan de wand, een gracieuze vrouw met een power volle blik. 'Wow, zei ik, u bent nog steeds zo mooi als op de foto. En ze glunderde van oor tot oor.

En nu mis ik haar opeens. Twee jaar lang was ze het zonnestraaltje in huis en probeerde ze met haar ongemakken de mooie dingen te pakken van de dag. Bewonderenswaardig hoe zij hier mee omging. 'Waar is Joyce' vraag ik aan de leiding. 'Oh weet je dat nog niet' is het antwoord. 'Nee ik weet van niets', zeg ik. 'Joyce is tijdens de kerstdagen overleden na een kort ziekbed'. 

Beng, die komt even binnen. Lieve Joyce is er niet meer. Na twee jaar was ik zelfs gehecht geraakt aan dit lieve kleine mensje met haar mooie zwarte outfits en haar lieve lach en aandacht. Zou mijn moeder het voelen, weten? De laatste tijd is ze wel weer wat meer in de contramine met medebewoners, zou het op haar ook invloed hebben ook al lijkt ze ogenschijnlijk vergeten dat Joyce hier ooit woonde en haar twee jaar lang heeft weten op te peppen als ze het niet zag zitten?

Ik neem afscheid van mijn moeder zonder teveel over Joyce te hebben gesproken en ik de auto op weg naar huis lopen de tranen over mijn wangen. Bizar dat niemand even een berichtje heeft gestuurd aan de medebewoners of hun familieleden, bedenk ik me. Ook met sommige medebewoners bouw je na een lange periode een bepaalde band op. Lieve Joyce, rust zacht.

Hoe doen ze dat bij anderen verzorgingshuizen vraag ik me af. 

Heb jij tips?